تهنا مث بارون نه فقط گروسمه سیت می باد و درگاه خدا نالسمه سیت می خومه که پیرار کسی بسه سر بل ای دس بزنی وم بخدا پوکسمه سیت تا ایسو رطب دیدیه از ری مخ پیری پرخ آووه دومن؟همیذا چلقسمه سیت سی چه نمی یی دیدن دل تا کنه قربون غوچ گله و پازن تو در خسمه سیت سی چه نمی یی دیدن دل تا که ببینی عنو مخ تیفون زده واپیچسمه سیت وردار و اقلا بزنش تو سر قیلون یکسات خرنگ تش دل تو دسمه سیت تو بر منه هرگز عوض چی نگرفتی اما مو همش مثل دولو خندسمه سیت!!!

قَمَرو ای قمرِ میش کَرَمِ کَلْ یَدِلا قمَروای قمرو ،سیرق بی شرم وحیا مِی چِتِه گُرگِ لَکِی صَبْ بِدِه تا وَتْ برسم مِی نه پات گَپ می زنم سِی کُ بینم پی تونُما واکه می فهمی اما بِختره از نو بگُمت قَدِ خاگ چیش راسُم مو می خوامت بخدا شاخ مار اِشکسه انگاری تو کار مو وتو آخو یکساله بُوات می کنه امروز و صوا خُت ودیت بونه بگی تا کَروو راضی کنه ورکَشِ دَسْ بکشه بهز مو گیرش نمیا وقتی سیلم می کنی تش می زنی جیگرمه اِی نمی خواسی مونه سیچه نگفتی بن جا یه پَسینی خُم

فرج الله کمالی در سال 1328 خورشیدی در شهر برازجان به دنیا آمد.تا پنجم دبیرستان در رشته طبیعی در برازجان تحصیل کرد و ششم دبیرستان را در دبیرستان سعادت بوشهر ادامه داد و همان جا دیپلم طبیعی گرفت و در سال 1350 در رشته ی زیست شناسی از دانشگاه اصفهان فارغ التحصیل شد.پس از طی دوران سربازی با عنوان کارشناسی مواد غذایی , آشامیدنی , آرایشی و بهداشتی در شیراز و بوشهر و برازجان در استخدام وزارت بهداری بود. وی از نام آورترین شاعر محلی سرای دشتستان است و اگر برای تایید

ای یه روزی بترُم آدمِ پیدا بکُنم پُی زنش جَر می‌کُنم هر دوشِ صحرا می‌کُنم سی چه وَختی که شما دل تو دلِ هم بردین سیلِ‌هم‌کردین‌و هِی صد کِشه سی‌هم مُردین وُ خدا شرم نکردین که گُنه‌کار ایمین دوبُکش غضه نخَردین که بدهکار ایمین چه بهشتی تو قد و قامتِ حوّا دیدی که دلت رَه وُ گرفتارِ زمین آویدی تو بُوِی هر کی هِسی سی مو نکردی پدری ری زمین هیچ ندیدم مو به جز دَروِدری کاش که خُم می‌ترِسُم تا ورِ حوّا بِرِیُم وُ دسِ درد و غم و غصه‌ی ِدنیا دِرِیُم وَش بگُم پُی چیشلت

کاسه ی فقیری خدا! خلایقِ اینجو کِشوندنِت دِ چه بی؟ وِ مقصدی که نخاسِن رسوندنِت دِ چه بی؟ ​ یه عُمر سی دلِ خُت پُی فرشته یَل نشِسی تو که دلت خَشه، مجلس گِروندنِت دِ چه بی؟ ​ اگر که دل خُم و خُت هَردِشون وِ هم نِزِکِن بُنو بساطِ غم و دل شدنِت دِ چه بی؟ تو عالمِت ملکوته، مو عالمُم هپروت میونِ ای بَرِهوتَل دُوُندنِت دِ چه بی؟ چشُم وِ اشکِ فقیری دِ کاسه کاسه پُره وِ چیشِ خشکِ مو روزی چروندنِت دِ چه بی؟ نِه یادته وِ مو گفتی که صَدیَکِت کردُم؟ تمام شیرِمِه

بُلکمی ریشه اش درآیه آخِر آدم خر خراوی هر چقه کِردن نصیحت روزِ روز بیشتر خراوی هر کسی دیندی دل افتاد گرده ی خر داخل گل افتاد پُی دل افتاد که ول افتاد سی خاطر دل ور خراوی تا خر دجّال اومَه مفت خَرده حال اومَه گندم پاچال اومَه جلدی کرّه ی خر خراوی دعوت خر نه سی خِشی بی روز اول سی اُو کشی بی بس که او خر لِشی بی کردیم ریش ضرر خراوی گفتُم خر دراز گوشه او سرش بی عقل و هوشه که و جُوش پُر کلوشه هم کوره هم کر خراوی ما سی خر آخره بسیم دسِ سینه تِیش نشسیم گفتیم وعشق

ایرج شمسی زاده معروف به ایرجو، شاعر نام آشنای گناوه یی است که نام و شعر او برای بسیاری از اهل ذوق و ادب نامی بس آشناست و با بسیاری از شعرهای او مانوس و هم نوا هستند. ((ایرج شمسی زاده در 1/5/1321 در گناوه متولد شده و هنوز افتخار اقامت وی برای زادگاهش مانده است . وی در سال 56 از دانشگاه تهران در رشته ادبیات فارغ التحصیل شده و سالها ادبیات تدریس می کرده . استاد از دوره ی نوجوانی از دوستان نزدیک منوچهر آتشی بوده است .

ای صاحب دنیا و دین ، ای خالق هستی خدا دنیا خراب آبی بگو، تا حجتت جَل تر بیا برج عدالت رُومبِسه ، اوضاع حق واچُومبِسه رحم و مروت عمریه وابیدنه مِث کیمیا مردونگی وابیده کم ، جِی شادیه پُر کِرده غم مردم دِنیسِن فکر هم ، تو عیش و تو وقت عزا فرضاً یه جِی مرده کسی،سیش می کنن شیون بسی ده خونه اوتِی تَر هَسِی،دست پُوی گُله میلِن حنا رونق گرفته کار بد ، رد کِرده بدجنسی ز حد تا جِی که وَر هم نِمتَرِن زِندِی کَنِن چَن تا کُکا آینده سازَل مملکت ، پاک ترک کردن میز و